Piotr z Sochaczewa

Jako spowiednik Aleksandra Jagiellończyka, który sprawował władzę jako wielki książę litewski od 1492 roku oraz król Polski od 1501, Piotr odegrał znaczącą rolę w historii Kościoła i zakonu. Jego najsłynniejszym osiągnięciem było współfundowanie konwentu dominikanów w Wilnie w roku 1501, co miało istotne znaczenie dla rozwoju wspólnoty dominikańskiej na tych terenach. Piotr pełnił rolę spowiednika aż do 1505 roku, kiedy to z decyzji władz zakonnych został wysłany na studia teologiczne do Salamanki, gdzie uzyskał tytuł bakałarza teologii.

W wyniku decyzji kapituły prowincjonalnej, która obradowała w 1507 roku w Żninie, Piotr z Sochaczewa został mianowany nie tylko pierwszym przeorem nowo ufundowanego konwentu wileńskiego, ale również pełnił funkcję inkwizytora Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz kaznodziei generalnego. Niestety, jego kariera nagle się zakończyła w 1510 roku, kiedy to kolejna kapituła prowincjonalna zdecydowała o jego odwołaniu i aresztowaniu za nieokreślone, ale wyjątkowo poważne naruszenia. W wyniku tego skandalu Piotr na pewien czas zniknął z areny publicznej.

Jednak w 1512 roku, za sprawą generała zakonu Tommasa da Vio, Piotr został przywrócony do łask, mimo że przeniesiono go do czeskiej prowincji zakonnej. Dalsze losy Piotra z Sochaczewa pozostają tajemnicą. Mimo kontrowersji związanych z jego osobą, pamięć o nim przetrwała w polskiej tradycji dominikańskiej, głównie dzięki jego wkładowi w rozwój konwentu wileńskiego oraz z uwagi na jego umiejętności kaznodziejskie.