Mariusz Kamiński, urodzony 25 września 1965 roku w Sochaczewie, jest renomowanym polskim historykiem oraz politykiem. W ramach swojej działalności politycznej był aktywnym uczestnikiem opozycji antykomunistycznej podczas PRL, co przyczyniło się do jego późniejszej kariery w polskim parlamencie.
W swojej karierze politycznej, Mariusz Kamiński zasiadał w Sejmie przez wiele kadencji, określanych jako III, IV, V, VII, VIII, IX oraz X, od 1997 do 2006 roku oraz ponownie od 2011 do 2023 roku. W okresie od 2005 do 2006 roku pełnił funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Następnie, w latach 2006-2009, był szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego.
Od 2011 roku działa jako wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości. W latach 2015-2023 był ministrem – koordynatorem służb specjalnych w rządzie Beaty Szydło oraz w pierwszym i drugim rządzie Mateusza Morawieckiego. Dodatkowo, w latach 2019-2023, pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych i administracji w obu rządach Mateusza Morawieckiego.
W 2024 roku Mariusz Kamiński zasiądzie w Parlamencie Europejskim X kadencji, co stanowi nowy etap w jego rozwoju zawodowym.
Życiorys
Mariusz Kamiński, znany z kontrowersyjnej przeszłości, w roku 1981 otrzymał rok zawieszenia w zakładzie poprawczym za zbezczeszczenie Pomnika Wdzięczności Armii Czerwonej, podczas gdy brał udział w malowaniu antyradzieckich haseł. Jako działacz Samodzielnej Grupy Konspiracyjnej „Gniew” znalazł się w zainteresowaniu Milicji Obywatelskiej. Po aresztowaniu 1 maja 1983 za wznoszenie „wrogich” okrzyków podczas nielegalnej manifestacji, został zwolniony 3 maja tego samego roku, ale postawiono mu zarzuty między innymi za użycie przemocy wobec funkcjonariuszy publicznych. Musiał zgłaszać się do komendy Milicji dwa razy w tygodniu.
W kolejnych miesiącach jego sytuacja się pogorszyła – 23 maja 1983 usunięto go ze szkoły, ponieważ był uczniem III klasy. Postępowanie wobec niego zostało jednak umorzone na mocy amnestii w lipcu 1983. Kamiński ukończył naukę w XX Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Warszawie. W latach osiemdziesiątych stał się aktywnym członkiem Federacji Młodzieży Walczącej, gdzie współtworzył redakcje pism podziemnych takich jak „Serwis Informacyjny FMW” i „Nasze Wiadomości”. W 1984 rozpoczął studia na kierunku historia w Uniwersytecie Warszawskim, które zakończył w 1990, broniąc pracę magisterską pod kierunkiem Jerzego Skowronka.
Od 1984 roku Kamiński był także aktywnym członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a nawet tajnego zarządu NZS na Uniwersytecie Warszawskim. Jego działalność objęła również udział w Okrągłym Stole, jako przedstawiciel opozycyjnych organizacji studenckich w grupie roboczej ds. stowarzyszeń. Postrzegał siebie jako „petenta” zarówno rządu, jak i strony solidarnościowej.
Późniejsza droga kariery Kamysnkiego obejmowała krótki okres w Ruchu Obywatelskim Akcja Demokratyczna, a następnie pracę w Departamencie Zagrożeń Wewnętrznych Biura Bezpieczeństwa Narodowego w 1991, a także w administracji zarządu Regionu Mazowsze „Solidarności” oraz w Głównym Urzędzie Ceł i TVP. W 1993 roku założył antykomunistyczne stowarzyszenie Liga Republikańska i przewodniczył jej do 2001 roku. W 2003 roku wspólnie z innymi działaczami powołał Fundację „Pamiętamy”, by przywrócić pamięć o żołnierzach wyklętych. Do jej rady programowej należał także Maciej Wąsik.
W 1997 roku po raz pierwszy został wybrany na posła z listy Akcji Wyborczej Solidarność. Kolejne mandaty uzyskał w 2001 i 2005 roku, reprezentując Prawo i Sprawiedliwość w Warszawie. W 2001 roku objął stanowisko wiceprezesa partii Przymierze Prawicy, a następnie przeszedł do PiS, gdzie przez dwa lata pełnił funkcję prezesa regionu warszawskiego. W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza został sekretarzem stanu w KPRM.
Większe kontrowersje wzbudziło jego powołanie na pełnomocnika ds. organizacji Centralnego Biura Antykorupcyjnego 6 lipca 2006, po tym jak zrezygnował z mandatu poselskiego. Jarosław Kaczyński powołał go na szefa CBA 3 sierpnia 2006 roku. W 2011 roku Kamiński na nowo przyłączył się do Prawa i Sprawiedliwości, a w listopadzie tego samego roku został wiceprezesem partii, zdobywając 17 535 głosów w wyborach parlamentarnych.
W latach 2007-2014 był pracownikiem spółki z o.o. Srebrna, a następnie z powodzeniem uzyskał reelekcję w 2015 roku, zdobywając 29 654 głosy. 16 listopada 2015 roku został ministrem bez teki w rządzie Beaty Szydło, a później ministra-członka Rady Ministrów w rządzie Mateusza Morawieckiego. W 2019 roku po raz kolejny sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra-członka rady ministerialnej, zdobywając podczas wyborów 19 797 głosów.
W maju 2021 roku Najwyższa Izba Kontroli złożyła zawiadomienie do prokuratury, wskazując na możliwe nadużycie uprawnień przez Kamińskiego w związku z wyborami prezydenckimi. We wrześniu 2021 roku politycy Partii Razem również złożyli zawiadomienia o przestępczych działaniach Kamińskiego, Błaszczaka oraz Żaryna związanych z kontrowersjami medialnymi. Wyborach w 2023 roku, jako lider listy PiS, uzyskał mandat poselski, zdobywając 44 195 głosów, a 27 listopada zakończył pełnienie funkcji ministra. 21 grudnia Marszałek Sejmu Szymon Hołownia ogłosił wygaśnięcie jego mandatu poselskiego na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie. W 2024 roku wybrano go do Parlamentu Europejskiego X kadencji, gdzie zdobył 110 466 głosów i zasiadł w Komisji Wolności Obywatelskich oraz Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.
Wyniki w wyborach ogólnopolskich
W poniższym zestawieniu przedstawiono wyniki wyborcze Mariusza Kamińskiego w ogólnopolskich wyborach na przestrzeni lat. Dane zawierają szczegółowe informacje na temat jego aktywności politycznej oraz uzyskanych wyników.
| Rok wyborów | Nazwa komitetu | Instytucja | Okręg wyborczy | Uzyskany wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1997 | _ | Akcja Wyborcza Solidarność | Sejm III kadencji | nr 1 | 5399 (0,68%) |
| 2001 | _ | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm IV kadencji | nr 19 | 5257 (0,72%) |
| 2005 | Sejm V kadencji | 9142 (1,20%) | |||
| 2011 | Sejm VII kadencji | 17 535 (1,72%) | |||
| 2015 | Sejm VIII kadencji | 29 654 (2,71%) | |||
| 2019 | Sejm IX kadencji | 19 797 (1,43%) | |||
| 2023 | Sejm X kadencji | nr 7 | 44 195 (9,67%) | ||
| 2024 | Parlament Europejski X kadencji | nr 8 | 110 466 (17,84%) | ||
Proces karny i skazanie
6 października 2009 roku prokurator z Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie postawił Mariuszowi Kamińskiemu zarzuty związane z przekroczeniem uprawnień oraz przestępstwami, które godziły w wiarygodność dokumentów. Oskarżenia te dotyczyły między innymi wielokrotnego fałszowania podpisów i dokumentów, które były wydawane przez marszałka województwa warmińsko-mazurskiego, wójta gminy oraz dyrektora departamentu. Kamiński stanowczo zaprzeczył zarzutom. Zaledwie kilka dni później, 13 października 2009 roku, premier Donald Tusk podjął decyzję o jego odwołaniu z zajmowanego stanowiska.
W roku 2010, dokładnie we wrześniu, złożono formalny akt oskarżenia przeciwko Kamińskiemu, co zaowocowało jego zwolnieniem ze służby na podstawie znowelizowanej ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym. Następnie, 20 czerwca 2012 roku, Sąd Rejonowy Warszawa-Śródmieście, po uwzględnieniu wniosków obrońców, postanowił nieprawomocnie umorzyć postępowanie wobec Kamińskiego oraz jego współpracowników, z uwagi na brak znamion czynów zabronionych. Jednakże, postanowienie to zostało uchylone 6 grudnia 2012 roku na skutek zażalenia złożonego przez prokuraturę, co doprowadziło do konieczności przeprowadzenia rozprawy sądowej.
W marcu 2015 roku, Kamiński został uznany przez sąd I instancji za winnego i skazany na karę trzech lat pozbawienia wolności. Przed uprawomocnieniem tego wyroku, prezydent Andrzej Duda, powołując się na art. 139 Konstytucji, skorzystał z prawa łaski w formie „przebaczenia i puszczenia w niepamięć oraz umorzenia postępowania”. W marcu 2016 roku, sąd odwoławczy, powołując się na decyzję prezydenta, umorzył dalsze postępowanie.
31 maja 2017 roku, Sąd Najwyższy w ogłoszonej uchwale uznał akt łaski za bezskuteczny. Z kolei 17 lipca 2018 roku, Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie, w którym uznano, że konstytucyjne prawo łaski obejmuje również akty abolicji indywidualnej, mimo zgłoszenia zdania odrębnego jednego z sędziów. Dnia 2 czerwca 2023 roku, na wniosek Marszałka Sejmu, Trybunał stwierdził, że prawo łaski należy wyłącznie do kompetencji Prezydenta RP, co skutkuje ostatecznymi skutkami prawnych. Trybunał podkreślił, że Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do kontrolowania działań prezydenta w tym zakresie. Zgłoszenie zdania odrębnego pojawiło się ze strony sędziów Piotr Pszczółkowski oraz Michał Warciński.
Dnia 6 czerwca 2023 roku, Sąd Najwyższy, w związku z wytycznymi uchwały z 31 maja 2017 roku, orzekł, że:
„Prawo łaski, jako uprawnienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej określone w art. 139, zdanie pierwsze, Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, może być realizowane wyłącznie wobec osób, których winę stwierdzono prawomocnym wyrokiem sądu (osób skazanych)…”
Na podstawie tego orzeczenia, Sąd Najwyższy uchylił wcześniejsze postanowienie o umorzeniu postępowania i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez sąd okręgowy. Ponadto, SN zakwestionował stanowisko Trybunału Konstytucyjnego z 2 czerwca 2023 roku, przypominając, że to Sąd Najwyższy jest odpowiedzialny za wymiar sprawiedliwości w Polsce i ma odrębne kompetencje, które nie pokrywają się z uprawnieniami Trybunału.
Ostatecznie, 20 grudnia 2023 roku, po rozpatrzeniu apelacji od wyroku sądu I instancji, Kamiński został prawomocnie skazany przez Sąd Okręgowy w Warszawie na karę dwóch lat pozbawienia wolności, a także na pięcioletni zakaz pełnienia funkcji publicznych. Następnie, 11 stycznia 2024 roku, Kamiński został umieszczony w Areszcie Śledczym w Radomiu, gdzie odbył karę przez 13 dni, podczas których zainicjował strajk głodowy. Jednak już 23 stycznia 2024 roku został ułaskawiony przez prezydenta Andrzeja Dudę i tego samego dnia opuścił zakład karny.
W dniu 8 lutego 2024 roku, Prokuratura Okręgowa w Warszawie rozpoczęła śledztwo w związku z jego udziałem w pracach Sejmu w dniach 21 i 28 grudnia 2023 roku, a 18 kwietnia postawiono mu zarzut niewykonywania zakazu pełnienia funkcji publicznych.
Odznaczenia
Mariusz Kamiński zdobył liczne odznaczenia, które są świadectwem jego zaangażowania i osiągnięć.
- krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2010,
- krzyż Niepodległości I klasy z Gwiazdą (NSZZ Policjantów) – 2022.
Wyróżnienia
Mariusz Kamiński jest postacią, która może poszczycić się istotnymi osiągnięciami w swojej karierze. W szczególności, otrzymał prestiżowy tytuł „Człowieka Roku 2007”, który został przyznany przez redakcję „Gazety Polskiej”.
Życie prywatne
Mariusz Kamiński, syn Arkadiusza i Teresy, prowadzi życie pełne zaangażowania zarówno w sferze prywatnej, jak i publicznej. Był w związku małżeńskim z Anną Kasprzyszak, która jest nie tylko polską dziennikarką, ale również znaną działaczką opozycyjną i doradcą prezydenta Andrzeja Dudy.
Warto wspomnieć o jego synu, Kacprze, który jest prawnikiem z wykształcenia. Kacper miał również swoją przygodę z polityką, będąc radnym w Otwocku reprezentującym Prawo i Sprawiedliwość. Przez ostatnie pięć lat, aż do 2023, pracował w Banku Światowym, gdzie był zatrudniony z rekomendacji Narodowego Banku Polskiego.
Obecnie Mariusz Kamiński jest żonaty z Barbarą, która ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zawodowo pełni rolę adwokata w Warszawie od 2004 roku. W 2021 roku zdobyła zaufanie Krajowej Rady Sądownictwa, która powierzyła jej funkcję sędzi w Sądzie Rejonowym w Piasecznie.
Pomimo że Mariusz Kamiński określa siebie jako ateistę, postanowił dodać do swojej przysięgi pewien element duchowy. W 2019 roku, podczas ceremonii zaprzysiężenia na urząd ministra spraw wewnętrznych oraz przy składaniu przysięgi poselskiej w 2023, wprowadził do słów przysięgi formułę „tak mi dopomóż Bóg”.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Bogusław Liberadzki | Marek Wikiński | Mariusz Ambroziak | Ewa Mańkowska (lekarz) | Piotr Osiecki | Cezary Banasiński | Marek Szczepanowski | Janusz Owczarek | Ryszard Jan Zieliński | Jolanta Popiołek | Marek GołkowskiOceń: Mariusz Kamiński